„Epifania wikarego Trzaski” jest trzecią książką w dorobku tegoż docenionego, współczesnego pisarza. Pojawiła się na rynku wydawniczym pierwszy raz w 2007 roku. Jest zwięzła, oszczędna w środkach, do przeczytania jednego jesiennego wieczora. Będzie dobra na początek przygody z prozą publicysty. Niniejsze wydanie jest drugie, poprawione. Opowiada o zawoalowanym jestestwu Jana Trzaski. Księdza – intelektualisty pochodzącego z wyższej warstwy społecznej, który został zesłany do hermetycznej, prowincjonalnej rzeczywistości przybierającej postać biednej parafii na jednej ze śląskich wsi, gdzie dotyk uzdrawia chorych. A Jezus rozmawia bezpośrednio z człowiekiem. Filozof zadaje tu egzystencjalne pytania o rolę Boga. Główny bohater lubi z nim i Archaniołem Michałem polemizować. Zmuszony jest także rozprawić się z jądrem własnego jestestwa. Twardoch zwraca uwagę na toczące Ślązaków problemy społeczne, na ich odrębny język, o który należałoby zadbać. Wraca pamięcią do Pilichowic, które uznaje za jedno ze swoich miejsc na świecie. Pisze pod tezę, co może irytować. Rozprawia między wierszami o dwoistości ludzkiej natury i złu, które powoli kiełkuje w arteriach, by ostatecznie opowiedzieć o kościele katolickim w lustracyjnym zwierciadle. Podlewa prostą fabułę metaforycznym sosem i transcendencją. Pojawiające się śląskie dialogi zostały przetłumaczone na dole stron, co bardzo ułatwia zrozumienie, co chciał przekazać. Język żywy, drapieżny. Twardoch gra stereotypami i kliszami o mieszkańcach kraju nad Wisłą. Wbija szpilki w żebra fanatykom religijnym. Odnosi się do zgnilizn siedzących w części zwierzchników kościoła. Sporo bluzga i momentami trywializuje. Łatwo przewidzieć też sekwencję zdarzeń, co może przeszkadzać. Opisuje złożoność relacji międzyludzkich i niemożność właściwej komunikacji. Kreśli zdania o międzypokoleniowej traumie, ucieczce od tego, czego nie sposób zracjonalizować. „Jestem tchórzem, nie wytrzymałem i uciekłem. Kiepski ze mnie ksiądz, bo przestraszyłem się rzeczy, których nie umiałem zrozumieć. A dobry ksiądz wie, że nie wszystko musi zrozumieć”. Pomiędzy wierszami subtelnie demonstruje polski mit Śląska, odnosi się do pogłębiającej się w kraju wojny kulturowej „sporów wewnątrz śląskich i prób kolonizacji Ślązaków”. Ogrom zagadnień socjologicznych. Sporo, przyznacie. Znalazłam tu ludzi w procesie zmian. I ogrom spraw, nad którymi należy się bezwzględnie pochylić, aby każdy z nas mógł powiedzieć, że Polska stanowi dla niego oazę, bezpieczny schron.